| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
|
||| - MORZE | MARYNARKA HANDLOWA | STATKI | OKRĘTY WOJENNE | WRAKI | MARYNARKA WOJENNA | ŻEGLUGA - |||
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Malcolm Cranfield Collection
|
|
|
|
|
|
|
- s/s ZIELONA GÓRA -
Masowiec PŻM - IMO: 5398854
|
| |
|
|
|
|
| |
|
Malcolm Cranfield & Piotr Mierzejewski
|
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
S/s ZIELONA GÓRA w dniu 23 lutego 1975, Kiel-Holtenau. Foto: Malcolm Cranfield.
.
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ZIELONA GÓRA - bubel i odrzut eksportowy z roku 1961, rodem ze Stoczni Gdańskiej.
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
W czasach Polski Ludowej "odrzuty z eksportu", czyli produkty, które z powodu wad nie zostały sprzedane za granicą,
miały większe powodzenie u klientów niż wyroby kierowane od razu na polski rynek. To, co dla odbiorcy zagranicznego
było bublem, dla "Kowalskiego" stawało się cenną zdobyczą, którą chętnie się chwalił. Niestety, krajowy nabywca s/s
ZIELONA GÓRA nie miał powodów do dumy i radości!
ZIELONA GÓRA była ostatnim statkiem bardzo długiej serii jednostek typu B-31, zbudowanej przez Stocznię Gdańską,
jeszcze wtedy nie mające patrona w postaci Włodzimierza Iljicza Lenina. Konstruowano go na zamówienie albańskiego
armatora DREJTFLLOT, szerzej znanego jako Albanian State Shipping. Trzeba z całą mocą zaznaczyć, iż budowano go
sposób skandaliczny, lekceważąc kontrahenta. Jestem przekonany, że gdyby ten statek powstał na zamówienie ZSRR,
to jakość jego wykonania byłaby bez porównania wyższa. Stocznia Gdańska posunęła się do ordynarnego szwindlu,
bezczelnie wyposażając go we wszystko, co przedtem zostało odrzucone przez kontrolę techniczną!
Uroczystość wodowania statku miala miejsce 8 kwietnia 1961 r. Albańczycy nadali mu wtedy imię VLORA, lecz wkrótce
przemianowali go na AVNI RUSTENI. Okazali się jednak nie w ciemię bici i wreszcie zorientowali się, co Polacy próbują
im wcisnąć. Zerwali umowę zawartą z Ministerstwem Handlu Zagranicznego i szacowna Stocznia Gdańska, słynna z
jakości swojej produkcji, pozostała z niechcianym statkiem przy nabrzeżu wyposażeniowym.
Problem rozwiązano zgodnie z praktyką socjalistycznej gospodarki - MHZ dogadało się z Ministerstwem Żeglugi i
jednostkę przejął Centromor, a ten z kolei dosłownie zmusił Polską Żeglugę Morską do przyjęcia bubla w skład swojej
floty. Pierwszym po Bogu na ZIELONEJ GÓRZE został wtedy kapitan żeglugi wielkiej Zygfryd Czubek. Jak zaznaczył
Edmund Dobrzycki (1974) *, usuwanie braków i usterek nieszczęsnego parowca kosztowało armatora i załogę wiele
wysiłku.
Parowiec początkowo miał nosić imię WAŁBRZYCH i pod tą nazwą jednostka figuruje w wykazie statków zbudowanych
w Stoczni Gdańskiej, pod numerem porządkowym 301 (patrz: "Stocznia Gdańska. Fakty i liczby", Henryk Wojciechowski,
Gdańsk 1968, wyd. "Głos Stoczniowca"). Doszło jednak do sporów o nazwę na szczeblu dwóch komitetów PZPR,
wałbrzyskiego i zielonogórskiego. Ostatecznie silniejszym wsparciem władz centralnych wykazał się ten ostatni i 21
września 1961 r. Polska Żegluga Morska dostała statek pod nazwą ZIELONA GÓRA. Uzdatnianie go do służby zajęło
jednak PŻM jeszcze prawie cztery miesiące, zaś w dziewiczy rejs - ze Szczecina "aż" do Rostocku - ruszył dopiero w
kwietniu 1962.
ZIELONA GÓRA pływała w trampingu bliskiego i średniego zasięgu oraz w ramach zachodnioafrykańskiego serwisu
Uniafrica. Po raz pierwszy ruszyła do Afryki we wrześniu 1962. Przewoziła zarówno drobnicę, jak i ładunki masowe. Ze
względu na szczególną podatność na awarie przeniesiono ją z czasem do obsługi tzw. mostu węglowego, aż wreszcie w
roku 1978 zdegradowano do roli pływającego magazynu zboża, pływającego na trasie Świnoujście - Szczecin.
Wysłużony statek ostatecznie sprzedano na żyletki do Hiszpanii. Do stoczni złomowej w San Esteban de Pravia dotarł
28 maja 1979 roku, zaś jego kotwicę przekazano na pamiątkę Zielonej Górze. Miał na swoim koncie 492 rejsy.
.
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
* Dobrzycki, Edmund. 1974. Polska Żegluga Morska. Studium historyczno-gospodarcze na tle floty krajowej i tendencji występujących w
żegludze światowej. - Prace Instytutu Zachodniopomorskiego w Szczecinie, tom 68. Szczecin.
.
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Dane eksploatacyjno-techniczne s/s ZIELONA GÓRA
Źródło: "Żegluga Polska S.A. Polska Żegluga Morska. 1927-1951-1975. Katalog floty"
Wiktor Fenrych i Andrzej Mielcarek (1977)
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Sygnał rozpoznawczy: SPRT.
Pojemność: 3804 BRT, 1925 NRT. Nośność: 4950 DWT.
Długość całkowita: 108,22 m. Długość rejestrowa: 103,51 m. Szerokość: 14,5 m. Zanurzenie 6,64 m.
Napęd: 1 maszyna parowa tłokowa podwójnego rozprężania (systemu Chistiansen-Mayer), dwucylindrowa z turbiną
na parę odlotową - wyprodukowana w Zakładach Urządzeń Technicznych "Zgoda" w Świętochłowicach.
Moc: 2500 KM. 1 śruba. Prędkość eksploatacyjna 11,5 węzła.
1 pokłady. 4 ładownie. Pojemność całkowita ładowni: 6392 m³ (dla ziarna).
1 bom - DOR 25 T, 8 bomów - DOR po 5 T.
9 miejsc pasażerskich. Załoga: około 34 osób.
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ANEKS
Fotografie s/s ZIELONA GÓRA z innych źródeł
|
| |
|
|
S/s ZIELONA GÓRA przechodzi przez Kanał Kiloński. FOTO: Hans-Wilhelm Delfs, 1 grudnia 1968 roku.
.
|
| |
|
|
|
|
| |
|
S/s ZIELONA GÓRA na fotografii z "Gazety Lubuskiej" (2007).
Autor, miejsce i data nieznane.
.
|
|
|
|
|
S/s ZIELONA GÓRA - data, miejsce i autor zdjęcia nieznane. Fotografia z aukcji internetowej.
.
|
|
| |
|
|
S/s ZIELONA GÓRA. Zdjęcie z aukcji internetowej. Data, miejsce i autor fotografii nieznane.
|
| |
| |
Opublikowano 12 sierpnia 2024 roku
|
| |
__________________________________________________________________________
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
|
| |
|
|
|
|
| |
|
|
|
|
|
