OKRĘTY PODWODNE
|
|
|
|
|
|
|
STATKI i OKRĘTY
|
|
|
||| - MARYNARKA HANDLOWA - MORZE - STATKI - OKRĘTY - WRAKI - MARYNARKA WOJENNA - |||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ARAGO (Q86)
- Okręt podwodny typu BRUMAIRE - Pierwsza wojna światowa -
dr Piotr Mierzejewski
|
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
Tulon, 28 czerwca 1912 roku: ARAGO tuż po wodowaniu.
Stocznia: Toulon. Zamówienie 29.10.1906. Początek budowy 1.11.1906. Wodowanie 28.6.1912. W służbie 28.6.1913. Skreślony 27.10.1921.
Wyporność: 398/551 t. Prędkość: 13/8,8 w. Uzbrojenie: 1 x 47 mm, 1 w.t 450 mm (wew.), 6 x 450 (zewn.). Napęd: 2 4-suwowe silniki Diesla typu M.A.N. (2 x
420 KM), 2 silniki elektryczne (2 x 330 KM), 2 śruby. Zasięg: 2000 Mm (8 w.)/ 45 Mm (4,5 w.). Maks. głębokość zanurzenia 40 m. Załoga: 25.
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
________
--------ARAGO był jednym z szesnastu okrętów podwodnych typu BRUMAIRE, wprowadzonych do służby we francuskiej marynarce wojennej w latach 1912-
1914. Od jednostek bardzo zbliżonego typu PLUVIOSE różniły się one głównie napędem, gdyż zamiast maszyn parowych, miały silniki wysokoprężne Diesla.
Wszystkie okręty typu BRUMAIRE podczas pierwszej wojny światowe, operowały na Morzu Śródziemnym. W toku działań bojowych cztery z nich zatonęły.
-------Wybuch pierwszej wojny światowej zastał ARAGO w składzie francuskiej 2. flotylli okrętów podwodnych, operującej na Morzu Śródziemnym. Brak
jest informacji o jakichkolwiek sukcesach jednostki. Zasłynął natomiast serią nieudanych prób zaatakowania austrowęgierskich jednostek w porcie Cattaro
(obecnie Kotor w Czarnogórze). W okresie od 28 kwietnia do 2 maja 1915 r., czyli w ciągu zaledwie pięciu dni, aż 21 razy usiłował wedrzeć się do Zatoki
Kotorskiej. Na przeszkodzie stały mu kręte i wąskie przejścia, niebezpieczne skały i bezustanne patrole jednostek nieprzyjacielskich. Gdy wreszcie udało
mu się sforsować wszelkie przeciwności, nie znalazł celu, który mógłby zaatakować. Można sobie wyobrazić rozgoryczenie załogi!
-------ARAGO po fiasku ambitnego planu wdarcia się do bazy nieprzyjaciela, kontynuował patrole na podejściach do Zatoki Kotorskiej. Pech jednak nie
opuścił okrętu - nie dość, że nic nie nawinęło się na strzał torpedowy, to doszło do kolizji z własną jednostką. 6 września 1915 r. ARAGO zderzył się podczas
patrolu z bliźniaczym CURIE, lecz w odróżnieniu od niego, nie doznał istotnych uszkodzeń.
-------Wojnę szczęśliwie przetrwał, nie ponosząc prawie strat wśród załogi. Jedyna ofiara śmiertelna, bosman Jérôme Vigouroux, nie była jednak wynikiem
działań bojowych. 21 listopada 1916 roku ciało jego znaleziono w jednym z basenów portowych Tulonu. Trudno było jednak stwierdzić, czy jego śmierć miała
charakter wypadku, czy działań przestępczych.
|
| |
|
|
ARAGO w porcie Mudros (Wyspie Lemnos na Morzu Egejskim). Fotografia wykonana 12 stycznia 1915 r.
Prawdopodobnie obecność jego w tym miejscu łączyła się z przygotowywaniem brytyjsko-francuskiej operacji dardanelskiej.
|
| |
--------Gdy ARAGO 27 października 1921 r. zakończył służbę w marynarce wojennej Francji, rozpoczął zarazem kolejny etap swojego żywota. Przez wiele lat
w Tulonie pełnił rolę pływającej bramy jednego z basenów portowych. Sprzedano go na złom dopiero 25 czerwca 1931 r., a więc po prawie dziesięcioletniej
pracy w charakterze "odźwiernego". Nabywca, Société de Matériel Naval du Midi, zapłacił za niego 56387 franków.
|
| |
|
|
12 stycznia 1915 roku: ARAGO w porcie Mudros. Na jego pokładzie pod tentem widać siedzących członków załogi.
Obok stoi nierozpoznany okręt podwodny typu EMERAUDE.
|
| |
--------Nazwa ARAGO pojawiła ponownie we francuskiej marynarce wojennej dopiero 5 września 1939 roku, czyli tuż po przystąpieniu Francji do II wojny
światowej. Wtedy to, w Dakarze zmilitaryzowano niewielki kablowiec (901 BRT) o tym imieniu, stanowiący własność rządową, a konkretnie francuskiego
Ministerstwa Poczty, Telegrafii i Telefonii. Otrzymał wówczas oznaczenie X82, zaś jego wojennomorska kariera dobiegła końca już 10 czerwca 1940 r.
Zdaje się być wyraźnym nieporozumieniem określanie go mianem krążownika pomocniczego, jak czyni to Roche (2006). Jordan (1999) przypisał mu po
prostu rolę jednostki pomocniczej marynarki francuskiej.
|
| |
BIBLIOGRAFIA
Garier, G. 2002. L’odyssée technique et humaine du sous-marin en France, Tome III. - Marines Editions.
Jordan, R. 1999. The World's Merchant Fleets 1939. - Naval Institute Press.
Roche, J.M. 2006. Dictionaire des batiments de la Flotte de guerre française de Colbert a nos jour. - Nakładem autora.
|
| |
|
|
|
|
|
|
Opublikowano 12 lipca 2013 r.
©dr Piotr Mierzejewski
|
 |
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
